Mensen, zo ook politici, hebben soms dierlijke trekjes.

Welk dier dat is blijft een interessante vraag Aandacht voor Medische Bijsluiter. Het blijft dan ook belangrijk te weten welk dier in een politicus schuil gaat. Ook om te analyseren wanneer men de kop in het zand steekt, als we communiceren dat er nu echt iets moet worden gedaan aan de begrijpelijkheid van de medische bijsluiter. Als we dat niet doen wordt het doel ; medische informatie begrijpelijk voor de gebruiker nooit wordt bereikt. In deze rubriek gaan we soms terug in de tijd, maar we blijven actueel.

De struisvolgel

De struisvogel is een traditioneel politiek dier dat zich vooral van de volgende drie strategieën bedient, wanneer hij of zij wordt aangevallen

–       hard weg rennen (snelheden tot 70 kilometer per uur)                                                                                                                 –      trappen ( van breken mensenbeen tot buigen van ijzeren staven                                                                                                 –       zich “verbergen” (kop en hals plat op de grond in een kuil van zand en stof in het broedseizoen) 

Mogelijk hebben waarnemingen van de verstop-in-een-kuil-strategie geleidt tot de gedachte, dat een struisvogel zijn kop in het zand steekt bij gevaar. Het kan echter net zo goed kan zijn dat hij of zij een plan uitbroedt. De Romeinse denker Plinius beschreef dit gedrag voor het eerst.

Kop in het zand steken

Het is opmerkelijk dat oneliners, fastfood slogans, ontkennen en het citeren van die turbotaal de standaard zijn geworden in de politieke arena. Zeer goed gaan ze samen met struisvogelpolitiek. Het is nog niet zo lang geleden dat Wouter Bos diep door het stof moest. Hij opperde dat men misschien moest denken aan het verhogen van de AOW-leeftijd. Door die woorden werd Bos vervolgens persoonlijk verantwoordelijk gesteld voor de afbraak van ons sociale stelsel in de ogen van zijn politieke tegenstanders.

Schaakspel

Strategisch was het natuurlijk een meesterzet. Historisch gezien is het een gemiste kans in het perspectief van nu. Want nog steeds gaat het verhogen van de AOW met te kleine stapjes. Op basis van berekeningen vond Bos dat er iets moest worden gedaan om de kosten van de vergrijzing te beteugelen. Hij wist echter bij links en rechts de emotie te wekken dat het schandalig was de AOW te verhogen. Het resultaat; men dronk een glas, deed een plas en alles bleef heel lang zoals het was.

Gepasseerd station

Tegenwoordig is dit een gepasseerd station. Er gaan er zelfs  stemmen op om deze regeling volledig af te schaffen. Dit is niet vreemd, want al bij de invoering is door de bedenkers, Drees en Suurhoff werd de AOW als niet eeuwig houdbaar beschouwd. Bos heeft het hazenpad gekozen. Volledig af schaffen als oplossing was een tijdje geleden te lezen in een artikel van Annemarie van Gaal in de Telegraaf.

Linke Soep

Het is linke soep voor een politicus de vraag te stellen of bepaalde medicijnen of behandelingen wel in het basispakket thuishoren. Dit is al snel onmenselijk. Iedereen moet recht hebben op business class of vijf sterren. Wie de rekening moet betalen komt op de tweede plaats. Dat het medicijn zich eerst moet bewijzen dat daadwerkelijk resultaat oplevert. Dit als eis stellen staat gelijk een politieke euthanasie. De waarde van een mensenleven uitdrukken in geld is in Nederland dan ook voorlopig nog linke soep. In Nederland mag geld geen rol spelen in de zorg. Voor iedereen moet er altijd en overal business class care zijn en juist dat zorgt ervoor om in de woorden van de populist te spreken voor de “afbraak van die zorg”.

Niet alleen Vrouwe Justitia is blind

Logica verliest van emotie. Gedegen onderzoek, van het Britsch medical journal uit 2012, dat vraagtekens dienen te worden gezet bij de positieve werking van veel heel veel medicijnen wordt ter kennisgeving aangenomen. De protocollen zeggen dat het werkt, dus het werkt. Niet zeuren slikken is het devies.

Beerslijsten die aangeven dat wisselwerking van medicijnen ernstige gevolgen kunnen hebben. Worden, wel steeds minder onder hoongelach afgedaan met een interruptie in de zin van “u ziet altijd beren op de weg.” In het media en data tijdperk waarin we leven is dit even begrijpelijk als zorgelijk, omdat doelmatigheid en zinnige zorg op deze manier het stempel zakkenvullers, barbaars en onmenselijk krijgt.

De politiek

Het is niet te hopen dat voor Wouter Bos dat Emile Roemer tijdens zijn opfriscursus Engels, ter voorbereiding van de afgelopen verkiezingen, niet het woord Qualy (quality adjusted life year = extra levensjaar in goede gezondheid) tegen acceptabele kosten onder zijn neus gedrukt heeft gekregen, want dan zal hij tijdens het 1^e debat niet schromen te zeggen dat hij het onbegrijpelijk vindt dat de heer Bos na het afbreken van onze verzorgingsstaat ook nog eens een leven in geld durft uit te drukken.

Dan komen namelijk de stokpaardjes; minder bureaucratie en geen managers in de zorg.  “Dat zal ervoor zorgen dat de miljoenen als rijpe appelen van de boom  vallen.”

Terwijl ieder weldenkend mens weet, dat we er rekening mee moet houden dat onze zorg duurder wordt.

Keuze voor de politiek of dilemma voor de zorg

Nieuwe technologie zorgt ervoor dat we langer kunnen leven. Ook met meerdere chronische ziekten, waardoor we ook langer kunnen doorwerken Bij de ene groep geeft dit als reactie: “Dat werk is er niet”.  Terwijl het bij de andere groep de reactie oproept: “Gelukkig kun je nu weer meedoen ondanks de beperking. Dat kan echter alleen als we niet weglopen voor beren op de weg. Waarover in de volgende bijdrage meer in het kader van welk dier nu weer.